" تقدیم به راهیان نور "

      دشت ابری است گویی که زورق شفق نشسته بَرفلق ، آرام و بی صدا ، پارو زنان  

  دور می شود ز قصر آینه ها ،ُ تنگ بلور آسمان ،هفت رَنگ شهر قصّه ها ست .

  پیچک آن نگاه نور ، آمده اززمین به سوی تو ، نگاه من ، نگاه توست ، قاصد بی نشان

 می رسد ز راه ، تک سوار زمین به سوی قله ها ، ابر سفید کهکشان ، زورق نور  

 آسمان ،  نشسته بَر دشت شفق .

 آمدنش خبر دهد ، دشت شقایق و لاله ها قربانی دهند به راه او ، بنفشه خاکسار راه اوست

 سوسن ویاسهای سفید ، نشاندار راه او ، آمد ه ای در این اثَیر ، 

  بدرقۀ راه توست سوگند لاله ها .

  بیا به دشت آسمان ، پاروزنان . نشسته بَرزورق شفق ، آرام و بی صدا ، گویی سپیده بود.

  بَراوج آسمان ، نیست از او نشان ، یاد او مانده بَر اثیر .

-------------------------------------------------------------------------------------------

    سروده : رویا پوراحمد گربندی  ------  07/02/1375  

               «   تقدیم به راهیان نور  »