" تقدیم به راهیان نور "

      دشت ابری است گویی که زورق شفق نشسته بَرفلق ، آرام و بی صدا ، پارو زنان  

  دور می شود ز قصر آینه ها ،ُ تنگ بلور آسمان ،هفت رَنگ شهر قصّه ها ست .

  پیچک آن نگاه نور ، آمده اززمین به سوی تو ، نگاه من ، نگاه توست ، قاصد بی نشان

 می رسد ز راه ، تک سوار زمین به سوی قله ها ، ابر سفید کهکشان ، زورق نور  

 آسمان ،  نشسته بَر دشت شفق .

 آمدنش خبر دهد ، دشت شقایق و لاله ها قربانی دهند به راه او ، بنفشه خاکسار راه اوست

 سوسن ویاسهای سفید ، نشاندار راه او ، آمد ه ای در این اثَیر ، 

  بدرقۀ راه توست سوگند لاله ها .

  بیا به دشت آسمان ، پاروزنان . نشسته بَرزورق شفق ، آرام و بی صدا ، گویی سپیده بود.

  بَراوج آسمان ، نیست از او نشان ، یاد او مانده بَر اثیر .

-------------------------------------------------------------------------------------------

    سروده : رویا پوراحمد گربندی  ------  07/02/1375  

               «   تقدیم به راهیان نور  »

تازه های شعر نو

   استفاده به هر نوع از مطالب و اشعار این وبلاگ ممنوع بوده و منوط به کسب اجازه از نویسنده  آن میباشد

              خانۀ من باغی است پُر گل

              بَر دار بست پیچکها

              چکاوکی باز می خواند آواز

              باد زلفهای بیدها را

              باز شانه می کند آرام

              فانوس سرخم را بَر ، نار

              دوباره روشن خواهم کرد

              باز قناری دوباره درگلها

                                 پنهان است

              پرستوی شهر من

              دوباره از راهی دور

                                بَر آن چنار پیر

              آشیانی دوباره بَرپا خواهد کرد

              دوباره خواهم کاشت

              گل سپید مریم را

              باز بَر دشت گذر خواهم کرد

              به یاد شقایق هایم      1   

              گلهای نرگس را

              از آسمان تا دشت

              از دشت تا خانه ، خواهم کاشت

                                  سپیده در راه است

                                  دوباره با من ، آی

               به باغی پر از گلهای رنگارنگ

               گل های زنبق و سوسن

              در کار بیداری گلهایند

              باز پیک آ سمانها در راه است

                               بخوان بامن بسان نغمۀ بامدادن

                            تک سوار آسمانها در راه است   2

  ---------------------------------------------------------------------------------------

       سرودۀ : رویا پوراحمد گربندی  ------  12/11/1375 

                «  راز رویا بودن خود  »

              1 – شهدا

              2 – امام زمان ( عج )

          شبی آمد ، شبی دلگیر

          پُر از دردهای ،خفتۀ بیدار

          پُر از اندوه درد سالیانی دور

          که ای انسان کجایی / باز آ    1  

          تو را در مهد زمین جویم

                            ویا

          تو را در مهد زمان جویم

          تو را در الیاف تنگ و باریک

                           زمانی دور 

           میان آلاله ها جویم            2

                           و یا 

           تو را در گسترۀ پهن قله ها جویم

                            و یا

           تو را در تنگ غبار جاده های عشق جویم        3

            در غبار مه گرفته نخلستانهای بی سر بجویم           4

            تو را در عصر 

                          تو را در صبحگاهانی دور

                                                      گم کردم ای انسان

            و اینک

            در شب تنهایم با تو ای انسان

            گفتگویی دیرینه دارم باز

            تو را آنقدر کم می بینم

            به قدر تک شمار دستانم !       5     

            آه !   چه گویم باز

            مرا شیخی دیرینه باز گفت و می گوید :

            ملولم از آدمیان و انسانم آرزوست  *

            و اینک در شبی دلگیر

                                                     باز می گویم 

           کجایی ای رَسته از پرواز       6   

           کجایی ای سیمای نورانی

           کجایی ای خفته در سجده           7

           از شب ، بیدار                              شبانگاهت باز بگو

           که می دانم در چشمان خستۀ هر روزت

            ندای آسمانها می رسد بر گوش

            کجایی ای گمگشتۀ بی نشان من

            که من خود گمگشتۀ راهم

            مرا با خود شبی بر سجادۀ خویش بَر

            که بینم راز پروازت                    چون باشد ؟

            مرا شبانگاهی مهمان عرش خود کن

            که بینم راز عرش آسمانیت

            شبی آمد ، شبی دلگیر

            که دانم بی سرانجامم

            که دانم راز باغ آسمانها

            با کلیدی تنها باز خواهد شد

            و هر از چند گاه

            با پرواز انسانی آبی و خاکی          8   

            گشوده خواهد شد

--------------------------------------------------------------------------------------------

سرودۀ : رویا پوراحمد گربندی  ----  05/05/1379 ****  شب 11:45

1 – انسانیت      2- شهدا    3 – در راه عشق خدا رفتن ، راهی بدون بازگشت به عقب  

4 – یاد دلاورمردیهای شهدا و جانبازان در جبهه های جنوب      5 – تعداد مومنان واقعی شاید

به تعداد انگشتان دست ما آدمها برسد ! چرا ؟!    6 – شهدا   7 – مومنانی که در عبادت

شبانگاهان بر اثر خستگی به خواب می روند  * اشاره به شعری از مولوی   8 – شهید شدن

مومنان متواضع ، پاک وبی ریا